زندگی همانند طناب دار چشم انتظار من است...
آن حلقه که گویی به اندازه گردنم تنظیم شده ،روبه روی چشمانم چه خود نمایی می کند و در این باد سرسام آور و ازدحام آدم های فقط نظاره گر همیشگی مرا به سوی خود می کشاند و من تنهاتر از همیشه ودر غربتی بی انتها خود را به آغوش باد می سپارم تا شاید سریعتر از گام هایم آنجا برسم به این امید که او کمکم کند ،بی کسیم را پایان دهد .
هراسم آن است که دار هم همانند آن مردم بی احساس ،حس گرفتن جان و بخشیدن روح به من را از دست بدهد و بار دیگر از تنهایی به خود بپیچم... آنگاه است که دیگر هیچ دوایی درد بی درمانم را دوا نخواهد کرد...
نه ..نه او حتما آرزویم را بر آورده خواهد کرد...
اجازه نابودی این لکه سفید در میان ظلمت لنگر انداخته در وجودم را نخواهم داد.
از خاکم ، نه از بادم ، نه در بندم ، نه آزادم نه من لیلاترین مجنون ، نه شیرینم ، نه فرهادم نه از آتش نه از برگم نه از کوهم نه از سنگم فقط مثل تو مسکینم ، فقط مثل تو دلتنگم
کدام راز بی دلیل ... دلیل تازگیم خواهد بود؟
من سالهاست که دیگر نیستم
من از صمیم قلب پوزش می طلبم.
ما را عفو بدارید این روزها
نیازی به این حرف ها نیست من منظور بدی نداشتم و فقط خواستم علت را بدانم تا خود را تصحیح کنم.
من همیشه زندگی رو مثل یک طناب دار دیدم که هر لحظه بیشتر به دور گردنم حلقه میشد...
حالا سالهاست فشار حلقه ی طناب دار رو یک آغوش تصور میکنم که از دوست داشتنه زیاد به دور گردنم حلقه میشه..
آسون ترین راه گول زدنه خودمونه...اما نمیدونم تا کی
روز خوبی نیست امروز بوی کهنگی دیروزها رو میده..
خوبی دوستم؟
نه خوب نیستم
کاری از دستم برمیاد؟
شاید بهم بخندی و بگی دارم دروغ میگم اما نگرانتم
من به هیچ کسی نمی خندم.
ممنون همین که هستی یعنی کمک